Alara is maar lastig. Vooral het redelijkerwijs. En dan vooral om daar een evenwicht in te vinden.
Oh ik hoor het mezelf zeggen: Nee hoor, dat beetje straling dat wij geven kan geen kwaad. Maar wel even zo snel mogelijk de besmette kleren wassen, en apart wassen…. Hoe kan zoiets nou geloofwaardig zijn? Het is niets, maar toch, je moet wel voorzichtig zijn. Leuk hoor, Alara, maar hoe leg ik dat uit aan de gemiddelde patiënt die toch al zo veel over zich heen krijgt.
Je wilt geen paniek zaaien. Zou ik zeggen dat het gevaarlijk is en dat alles onmiddellijk achter moet blijven, dan weet ik zeker dat ik de mensen overstuur maak en dat zal zeker niet helpen. En waarom doen de laboranten een stap terug als ze met de patiënt praten? Natuurlijk leggen ze uit dat zij de hele dag in de straling staan en dat dag in dag uit. Maar er zijn toch altijd toehoorders die je ziet denken: ja. ja.. dus toch.. gevaarlijk…
Sowieso heb je wat te overwinnen als het gaat om straling. Het onzichtbare ding, bedoeld om kankercellen te doden, maar ook veroorzaker van kanker. Dat is toch gek. Het is als een storm bestrijden met een storm. Maar zelfs als je daar niet over nadenkt. Het probleem is dat alle rede weg is als het gaat om straling. De kans op een ongeluk bij het oversteken van de straat is vele malen groter dan de kans op kanker van de straling die wij ontvangen. Maar ja. Dat oversteken kies ik zelf voor, de straling niet. Op de een of andere manier zoeken we de risico’s op, dan is het acceptabel. Maar stralingsrisico voelt als willekeur. Uitdrukken in getallen en argumenten heeft dan ook helemaal geen zin. Althans niet voor iedereen.
Zo heb ik met verbazing eens zitten kijken naar de uitleg van het RIVM om toch te gaan vaccineren. Het werd keurig onderbouwd met feiten en getallen. Maar daar zitten mensen niet op te wachten. Tenminste niet de weigeraars. En al helemaal niet de complotdenkers. Nee, het gaat veel meer om het gevoel. Het idee dat je zelf kan beschikken. Of in mijn geval… tja, wat is eigenlijk onze angst voor straling?